شاید ایده ی زندگی در طبیعت بسیار آرمان گرایانه است و تنها مطرح کردن آن برای اطرافیان میتواند به شما القابی همچون هیپی، خوش خیال و حتی دیوانه را به ارمغان بیاورد. از طرفی انقدر در مفاهیم خوب و بد زندگی فعلی غرق شدیم که فکر کردن به نبودشان غیر ممکن به نظر میاد و این غیر ممکن بودن حتی با یک بار تجربه زندگی در طبیعت پر رنگ تر هم خواهد شد چرا که تنها با یکبار لمس کردن مشکلات زندگی در طبیعت عادت به زندگی کنونی به قدری مشهود میشود که ممکن است پس از چند روز دوام نیاوریم و در نتیجه چنین تغییر بزرگی بسیار دور از ذهن است.
سوالی که همیشه ذهن منو مشغول میکنه اینه که آیا ما واقعاً باید این شکل از زندگی رو انتخاب میکردیم؟ یا انتخاب بهتری هم داشتیم؟
زندگی شهری محصور با ماشین ها و وسایل ساخته ی دست بشر و فرسنگ ها دور از طبیعت بکر؟ یا زندگی به شکل بدوی کنار دریا، اعماق جنگل و به دور از مفاهیمی مثل پول، فقر، تجملات، اختلاف طبقاتی و ... آنجا که طبیعت توقف میکند هنر آغاز میشود در این وانفسا که هیچ قطعیتی وجود ندارد و آدمی ناتوان تر از برقرار کردن صلح جهانی است "هنر" همان توانایی جادویی انسان است که دست نیافتنی هارا در خود ممکن میسازد و فکر میکنم هنرمند وظیفه دارد که با هنرش هرچقدر هم انتزاعی منظور و مفهوم مدنظر را به مخاطب برساند، از همین رو من تصميم گرفتم موسيقي دستكاري نشده رو تجربه كنم؛ اگر در طبیعت زندگی میکردیم صدای موسیقی چطور به نظر میرسید؟ من فکر میکنم خیلی تمیز و شفاف ولی تمیزی ای متفاوت با آنچه که امروزه مورد نظر ماست و به آن عادت داریم، یک نوع خالصی دستکاری نشده مثل همین قطعاتی که في‌البداهه نواختم و حساسیت ها و تنظیمات استاندارد موسیقی امروزی را دارا نیست ولی خالصی طبیعت را به همراه دارد به این دلیل که اصوات طبيعي محیط اطراف، تمامي صداهايي كه خودم طي ضبط كردن ميشنیدم از مخاطب دريغ نشده. به قول آقای دوک الینگتون «برای نوشتن آهنگهایم همان اندازه نیرو مصرف کردم که برای باز و بسته کردن چشمانم.»